Przepraszam, że tak długo do
Ciebie nie pisałam, ale, jak się na pewno domyślasz, byliśmy w trakcie
przeprowadzki. Ha! To, że teraz piszę, nie znaczy wcale, że ten kataklizm z
naszym udziałem dobiegł już końca! Nie wiem, czy do Bożego Narodzenia się
skończy… Po prostu w stosach kartonów, skrzynek i toreb znalazłam wreszcie
piórnik i papier – ale się ucieszyłam!
Oto po trzech miesiącach prac
budowlano – remontowych, stolarskich, malarsko – tapeciarskich i
instalatorskich, okazyjnie przerywanych zajęciami ogrodniczymi, udało nam się
przejść do operacji logistyczno – magazynowych, czyli spakowaliśmy wszystko co
potrzebne i niepotrzebne i przewieźliśmy ze starego miejsca w nowe. Wierzyć się
nie chce, że da się to zmieścić w jednym zdaniu…
Tata
mówi, że całe to przedsięwzięcie ma wiele wspólnego z lotem w kosmos z
prędkością światła: startujemy w kwietniu, lecimy sobie jakiś czas, lecącemu wydaje
się, że trwa to może z pięć tygodni, a tu Ziemia zgłasza, że nie tylko maj
dobiegł końca, ale lipiec minął już półmetek. Na szczęście najgorsze już za
nami i wracamy na Ziemię, do tzw. „normalności”. Tyle, że po takim locie nic
nie może być już takie samo, jak przedtem…
Tata, po skuciu z głowy
kilogramów gipsu, okazał się równie siwy jak przed skuciem. Sytuacja chwilowo uległa
zmianie po malowaniu ścian farbami o nazwach, które jak nic musiał wymyślać
jakiś skończony poeta (czuły dotyk,
dyskretny gest, rozmowa przyjaciół, cisza o zmierzchu itp. – na pewno z
łatwością dopasujesz nazwę do odcienia, prawda, Babciu?), którego artystyczny
talent przełożył się na impresjonistyczną kompozycję powstałą na taty głowie
pod wpływem pryskającego wałka. Teraz już włosy taty odrastają, a wszystkie
odpływy po płukaniu narzędzi znów są udrożnione.
Wydaje się, że mamie szmata
przyrosła do ręki jak jakiejś komiksowej superbohaterce – nie ma brudu, który
byłby w stanie się jej oprzeć. Nie jest to jednak dla niej powód do radości, bo
na sam widok ścierki ma minę, jak ja w gabinecie zabiegowym na widok strzykawki
z igłą. Za to na widok solidnego kartonu w sklepie jeszcze niedawno potrafiła cieszyć
się jak dwudziestoparolatek ze smartfonem na widok wirtualnego pokemona. Teraz
jej trochę przeszło, bo razem z tatą przenoszą te kartony kolejny raz w inne
miejsce, kiedy okazało się, że ludzie w 4-pokojowym mieszaniu w bloku potrafią
nagromadzić całe mnóstwo rzeczy, na które ciężko znaleźć miejsce w 2 razy
większym domu z piwnicą i strychem… Poza tym od noszenia pudeł i mebli oboje
nabierają sylwetek przypominających mrówki i tylko patrzeć, jak wyrosną im czułki…
Stres przy takiej przeprowadzce
osiąga tak wysoki poziom, że postanowiłam trochę ulżyć zdrowiu psychicznemu
rodziców, przynosząc do domu dwa małe kotki, które i tak miałam obiecane, jak
już Ci kiedyś pisałam. Czy możesz wyobrazić sobie coś bardziej rozbrajającego,
niż dwa małe kocięta ganiające się między kartonami pełnymi porcelany i doniczkami
z zachęcająco kołyszącymi się kwiatami? Niż dwa słodkie urwisy wyskakujące
znienacka zza walizki z ubraniami i wbijające się drobnymi pazurkami w łydki
mamy albo taty niosących wielkie i ciężkie pudło? Mam nadzieję, że mnie
rozumiesz. Nawet pies się ucieszył! Niestety, poziom stresu wywołany przeprowadzką
powoduje, że można nie docenić nawet tak oczywistych uroków…
Co prawda za wcześnie jeszcze,
żeby mówić o takiej „normalności”, kiedy odruchowo idzie się po coś w miejsce,
w którym zawsze to leży – wciąż jeszcze trzeba wykonać wysiłek myślowy, żeby
przypomnieć sobie, np. gdzie są klucze. Podobno dzięki temu ćwiczy się mózg, co
zmniejsza niebezpieczeństwo zachorowania na choroby powodujące kłopoty z pamięcią.
Jeśli to prawda, to wygląda na to, że mamy szanse uodpornić się na nie na
jakieś 150 lat…
Całuję
Cię mocno!
Twoja
J.
PS: Specjalne
podziękowania dla wszystkich, którzy udzielili nam wsparcia w tym procesie
zmiany miejsca zamieszkania: szczególnie Dziadkowi i Wujkowi A. oraz Wujkom A.
i B., bez których m.in. moja szafa mogłaby nie stanąć tam, gdzie stoi.
Podobne:
:-D
OdpowiedzUsuń