89. DZIEŃ DOBRY!

                Matki i Ojcowie!

          Zwracam się do Was z naiwną z pozoru prośbą: jeżeli Wasze pociechy są w takim wieku, że jeszcze przyjmują za pewnik to, co do nich mówicie, proszę, nauczmy nasze dzieci  mówić „dzień dobry”. To, niestety, wcale nie jest oczywiste, chociaż niektórym wyda się banalne. Ta z pozoru błaha rzecz, to ważna inwestycja na przyszłość. Wiem, że ta nauka wymaga nieraz wiele cierpliwości od uczącego, że łatwiej przychodzi umiejętność obsługi gry na komputerze, ale wierzę, że warto.

                Bo „dzień dobry” to wytarta formułka tylko w ustach niektórych dorosłych. Dla dziecka to ważna chwila – nawiązanie kontaktu z innym człowiekiem, otwarcie drzwi na świat. Moment, w którym przez ułamek sekundy dwoje ludzi znajduje się na jednym poziomie i deklaruje pokojowe zamiary bez rozstrzygania, kto jest ważniejszy, silniejszy czy groźniejszy. Chwila, w której dziecko wpływa na rzeczywistość i wywołuje reakcję – bo kto odważy się nie odpowiedzieć dziecku? To ważność tej chwili powoduje, że potrzeba mu nieraz wiele odwagi, żeby pokonać własną nieśmiałość i zwrócić na siebie uwagę. Za to ile dumy może dostarczyć to przełamanie siebie! Proszę, nauczmy je pokonywać ten lęk, zanim zaczną ukrywać go pod maską oschłości, jak większość z nas…

                Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że w tym kraju wypowiedziane w stronę obcego powitanie, podanie dłoni, uśmiech uznawane bywają za ograniczenie własnej wolności. Pokutuje tu jakieś barbarzyńskie przekonanie, że ten, kto nawiązuje kontakt, stawia się w pozycji słabszego i próbuje się podporządkować. Kto pierwszy wyciągnie dłoń – przegrywa?... Nawet jeżeli jeszcze myśli tak mniejszość, to przeraża mnie, że czym więcej ludzi w to wierzy, tym bardziej staje się to faktem. Nasze drzwi na świat pozostają zamknięte, przybywa na nich rygli i sztab, a przez zasłonięte okna wpuszczamy tylko tyle światła, ile pozwoli utrzymać wnętrze w niezmiennym półmroku. Coraz bardziej stajemy się niewolnikami własnego strachu i chcemy słyszeć tylko tych, którzy przyznają nam w tym rację. To jest rezygnacja z wolności.

                Jeżeli komuś rodzice wpoili, że przez życie należy iść szeroko rozpychając się łokciami i nie zważając na nikogo, to jego świat taki właśnie jest. Jeżeli takie prawdy przekażemy naszym dzieciom, będzie tak nadal. Jeżeli nauczymy je szacunku do innych i samych siebie, stworzymy im szansę na zmianę świata na lepszy. „Magiczne słowa” to nieunikniony początek tej drogi. Zwłaszcza jeżeli uda im się nie zapomnieć tego, co jeszcze jest dla nich oczywiste, a dla większości dorosłych staje się pustą konwencją - jakie sensy się za tymi słowami kryją. Czyżbym się mylił?

                W większości z nas gdzieś głęboko żyje jednak dziecko, które czuje opór przed okradaniem, oszukiwaniem, przed krzywdzeniem kogoś, komu przed chwilą życzyło się dobrego dnia. Oczywiście, dla niektórych to żadna przeszkoda, ale może to, że słyszymy te słowa coraz rzadziej, świadczy o postępie „łokciokracji”?…  Gdyby okazało się, że naprawdę świat podzielony został na nielicznych oszukanych uczciwych i większość oszukujących nieuczciwych, jak przekonują niektórzy, to w której grupie chcielibyśmy widzieć nasze dzieci?...

                Pomagajmy dzieciom zauważać innych ludzi, zaczynając od podstaw. Wyzbywanie się lęków jest chyba bardziej wartościowe, niż ich podtrzymywanie? Może dzięki temu kiedyś nauczą się też innych szanować i, kto wie, może nawet rozumieć? Nie odmawiajmy im prawa do bycia mądrzejszymi od nas, może one będą kiedyś w stanie zatrzymać się przed przejściem dla pieszych, wpuścić samochód z bocznej uliczki w korku albo przepuścić kobietę w ciąży w kolejce do kasy…

                Może umiejętność wymagania najpierw od siebie, a potem od innych, a nie w odwrotnej kolejności – gdyby udało się ją rozpowszechnić - jest w stanie przynieść nieoczekiwanie dobre efekty? Na przykład takie, że magiczny stan „dzień dobry” potrwa dłużej niż przez ułamek sekundy?...

                To wcale nie musi być naiwna prośba, jeżeli zaczniemy od teraz.

Też tata

PS:

List do ludożerców

Kochani ludożercy

nie patrzcie wilkiem

na człowieka

który pyta o wolne miejsce

w przedziale kolejowym

zrozumcie

inni ludzie też mają

dwie nogi i siedzenie

kochani ludożercy

poczekajcie chwilę

nie depczcie słabszych

nie zgrzytajcie zębami

zrozumcie

ludzi jest dużo będzie jeszcze

więcej więc posuńcie się trochę

ustąpcie

kochani ludożercy

nie wykupujcie wszystkich

świec sznurowadeł i makaronu

nie mówcie odwróceni tyłem:

ja mnie mój moje

mój żołądek mój włos

mój odcisk moje spodnie

moja żona moje dzieci

moje zdanie

Kochani ludożercy

Nie zjadajmy się Dobrze

bo nie zmartwychwstaniemy

Naprawdę

Tadeusz Różewicz