Daremne żale, próżny trud,
Bezsilne złorzeczenia!
Przeżytych kształtów żaden cud
Nie wróci do istnienia.
Świat wam nie odda, idąc wstecz,
Znikomych mar szeregu;
Nie zdoła ogień ani miecz
Powstrzymać myśli w biegu.
Trzeba z żywymi naprzód iść,
Po życie sięgać nowe,
A nie w uwiędłych laurów liść
Z uporem stroić głowę.
Wy nie cofniecie życia fal,
Nic skargi nie pomogą.
Bezsilne gniewy, próżny żal!
Świat pójdzie swoją drogą.
Adam Asnyk 1877
Kochana Babciu!
Znowu
listopad i znowu te wszystkie smutne święta! Najpierw 1. listopada – wiadomo,
Wszystkich Świętych, pamięć, zaduma, refleksja – zrozumiałe. Ale dziesięć dni
później znowu jest to samo święto, już nie kościelne, tylko państwowe – i tego
już nie mogę zrozumieć. Inaczej się nazywa – Dzień Niepodległości, ale znowu odbywają się uroczystości na
cmentarzach, tylko już nie ma takich korków w ich okolicach. Za to wszyscy mają
wolne i jeśli nie chcą się grupowo i patriotycznie smucić, to mogą liście w ogrodzie posprzątać. Gorzej, jeśli trafi się pochmurna i deszczowa pogoda.
Wtedy narodowe dołowanie przed telewizorami mamy murowane! Babciu, to w końcu
dobrze, że mamy tę niepodległość, czy nie?
W
mojej szkole, co roku przed Dniem Niepodległości, odbywa się konkurs
patriotyczny. Organizuje go bardzo zasłużona pani Nauczycielka. Z innych szkół
przybywają co najmniej równie zasłużone panie Nauczycielki ze swoimi zdolnymi
uczniami. Sala udekorowana jest patriotycznie, czyli są biało – czerwone flagi,
krzyże i złociste chryzantemy. Na ścianach wiszą gablotki ze zdjęciami tych
samych pań Nauczycielek: z transparentami przed Sejmem, z flagami
przed jakimś ministerstwem, przy paleniu jakiejś kukły na Krakowskim
Przedmieściu. Na każdym zdjęciu widać te same osoby, tylko w różnym wieku, bo
zdjęcia są z wielu lat. Nie ma tam zdjęć czarno – białych, są tylko biało –
czerwone.
Panie
bardzo czule się witają z właściwą sobie gracją i elegancją szanownych dam. Zgromadzona publiczność to Dyrekcja, panie
Nauczycielki i przedstawiciele władz miasta i dzielnicy. Aha! Jeszcze
uczniowie – uczestnicy konkursu. Nikt więcej nie chce przychodzić. Potem jest
część artystyczna, czyli konkurs. Uczniowie w wieku od lat kilku do
kilkunastu, w białych bluzkach i koszulach, śpiewają i deklamują bardzo smutne
i straszne utwory o śmierci, zdradzie, pluciu w twarz, strzelaniu w tył głowy,
zostawianiu dzieci przez rodziców, czasem o miłości do Pana Boga i nadziei na
lepsze życie po śmierci. A mnie rodzice nie pozwalają oglądać Kryminalnych zagadek!
Po każdym występie panie
Nauczycielki ocierają łzy przygotowanymi wcześniej chusteczkami, a
czym więcej uronią łez, tym głośniej biją brawo. Potem żiri ogłasza zwycięzcę – najsmutniejszego wykonawcę – a wzruszone panie Nauczycielki dziękują sobie nawzajem za organizację, za przygotowanie
zdolnych uczniów i powtarzają, jak bardzo taki konkurs jest potrzebny. Raz
musiałam wziąć w nim udział i chyba nie będę patriotką, bo chociaż dostałam
nagrodę, to już więcej nie chcę tego przeżywać. Tata mówi, że tak wyglądały
wszystkie uroczystości szkolne w Polsce przez 50 lat po II Wojnie Światowej.
Babciu, czy to prawda? Jeśli tak, to już wiem, dlaczego tyle osób wyjechało z
Polski: ja też nie chciałabym żyć w kraju, w którym ciągle się powtarza jego
mieszkańcom, że wszyscy dookoła nie myślą o niczym innym, tylko o tym, jak nam
coś zabrać albo jaką krzywdę zrobić.
Nie do końca rozumiem też słowo patriotyzm. Po tym konkursie, o którym
Ci piszę, myślałam, że patriota to ktoś, kto „umarł za Ojczyznę”,
ale kiedyś w telewizji mówili tak o kimś, kto jeszcze żył i w dodatku się
uśmiechał. Czasami w zagranicznych filmach nazywają tak ludzi, którzy nigdy nie
mieli w ręku broni. Czy Ty, Babciu, potrafisz mi wytłumaczyć, jak powinnam to
trudne słowo rozumieć?
No i jak to jest z tą
niepodległością? W filmach widziałam, że w innych krajach w Dzień
Niepodległości ludzie się cieszą, urządzają rodzinne spotkania i pokazy
fajerwerków, razem się bawią i życzliwie odnoszą do rodaków. Czy tym się
właśnie wyróżniamy, że nasz Dzień Niepodległości to okazja, żeby w atmosferze
żałoby narodowej jedni Polacy mogli bić innych Polaków i kłócić się o to, czyja
polskość jest lepsza? Przecież nawet to, że za spalenie kukły na Krakowskim
Przedmieściu nie trzeba iść do więzienia, może być powodem do radości.
Chcę być dumna z tego, że jestem
Polką, a moi rodacy to pogodni, szanujący innych i siebie nawzajem kulturalni
ludzie, którzy chcą poznawać innych i od których inni też mogą i chcą się
czegoś nauczyć. Myślisz, Babciu, że dużo nam do tego brakuje? Może Cię
zaskoczę, ale myślę, że chociaż nie wszystkim to odpowiada, to już się tacy
stajemy. I kiedyś w Dzień Niepodległości będziemy się cieszyć, kiedy wreszcie uwierzymy,
że są powody, żeby nasi przodkowie też byli z nas dumni.
Całuję Cię mocno!
Twoja J.
Droga J.
OdpowiedzUsuńNiestety taka od wielu dziesięcioleci jest polityka naszych „umiłowanych przywódców”, żeby wmówić Polakom, że są brakującym ogniwem w teorii Darwina i nie powinni się wtrącać w „wielką politykę” „poważnych krajów”. Jak powszechnie wiadomo, osobę zahukaną i zakompleksioną łatwiej się podbija i łatwiej się nią steruje niż osobą pewną siebie, która zna swoją wartość. Zapewne gdyby w obecnych czasach żyli bohaterowie sienkiewiczowskiej trylogii, Kmicic kolubrynę sprzedałby na złomie, Skrzetuski trzymałby wartę na Krakowskim Przedmieściu, Wołodyjowski pracowałby w kebabie Bohuna, a Podbibięta w Zbarażu jednym cięciem otwierałby trzy bełty. I to właśnie dlatego kolejni najeźdźcy, zaborcy, zarządcy i politycy uprawiają politykę wmawiania naszemu nieszczęśliwemu narodowi, że jesteśmy w ogonie Europy (a nawet całego świata – „Ty Bangladesz przeproś!”). I to właśnie dlatego hucznie obchodzi się kolejne rocznice Powstania Listopadowego, Postania Styczniowego, wybuchu II wojny światowej, Powstania Warszawskiego i innych równie „radosnych” wydarzeń, a w kalendarzu brak jest rocznic pokonania Turków pod Wiedniem, cudu nad Wisłą, bitwy pod Grunwaldem, bitwy pod Kłuszynem, hołdu pruskiego, a przede wszystkim hołdu Szujskich. Obecnie w Polsce mało kto wie, że kiedyś władca potężnej Rusi musiał się ukorzyć przed „polaczkami” po tym, jak wraz ze szwedzkimi najemnikami dostał od nas srogie baty. Jedyna nasza szansa jest w Tobie, Twojemu i kolejnym pokoleniom, które może nabiorą pewności siebie i będą mogły postawić się ciemnym mocom. Aczkolwiek patrząc na rozwój sytuacji, nie można wykluczyć, że będziecie odsądzani od czci i wiary za bycie zaściankiem i ciemnogrodem, ponieważ wciąż będziecie mieć opory przed nazwaniem homosiów normą, przed edukacją seksualną przedszkolaków oraz uznaniem prawa do małżeństw czajnika z kozą, które chcą wychowywać dzieci. Obawiam się tylko, że Was będzie czekała o wiele trudniejsza walka niż naszych przodków, ponieważ rozpoczyna się właśnie bezpardonowy atak marksizmu kulturowego spod znaku Gramsciego, który próbuje rozbić podstawową komórkę społeczną pod płaszczykiem tolerancji, równości, opieki i tym podobnych hasełek-wytrychów. Jak wiadomo, władza totalitarna nie znosi konkurencji, dlatego podstawowym celem obecnych władców jest demontaż rodziny i kościoła (wszelkich religii monoteistycznych – nie tylko katolicyzmu) i zastępowanie ich „związkami partnerskimi” oraz zabobonami w stylu scjentologii, numerologii i innych pseudoreligii. Należy jednak wierzyć, że Bóg ma jakiś określony cel w tych działaniach i wierne przy nim trwanie zostanie wynagrodzone po śmierci. I w ten sposób dochodzimy do Twoich wątpliwości dotyczących 1 listopada. Na wstępie wyjaśniłem Ci, dlaczego Polacy są tacy „zadumani”, „nostalgiczni”, „patetyczni”, itd. i dlaczego tak hołubione jest „moralne zwycięstwo” i „honorowa porażka” zamiast normalnego zwycięstwa. I jak słusznie zauważasz, szczytem paranoi jest obchodzenie „na smutno” święta Wszystkich Świętych. Jak wszyscy doskonale wiemy, Święty jest to zmarła osoba, która wyszła już z czyśćca i dostąpiła najwyższego szczęścia, czyli bezpośredniego obcowania z Bogiem w niebie. Tak więc święto to powinno być z natury jak najbardziej radosne, lecz z wiadomych względów nakazano nam się w jego trakcie „zadumać”. A przecież od tego jest 2 listopada, czyli Zaduszki wywodzące się z pogańskiego święta Dziadów, o których będziesz uczyła się w szkole i zapewne będziesz musiała nauczyć się fragment dzieła o tym samym tytule, które zrodziło się w głowie naszego rodaka (czyt. Litwina), pana Adama Mickiewicza. Kończę już ten mój przydługawy list, ponieważ najwyższy czas, żeby dzieciaki poszły spać.
Gorąco pozdrawiam Ciebie, rodziców i braciszka.
Twój wujek Sir M.
Drogi Wujku,
UsuńDziękuję Ci za tak długi i mądry list, z którego bardzo się cieszę, chociaż nie wszystko z niego zrozumiałam. Tata mówi, że w dużej części się z Tobą zgadza, ale są tematy, które powinniście przedyskutować beze mnie, przy jakimś klasycznym słowiańskim dziele literackim. Mam nadzieję, że od takiej literatury nie chrapie się za głośno...
Jeśli chodzi o historię naszego "nieszczęśliwego narodu", jak piszesz, to słyszałam, że największe zwycięstwa świętowaliśmy, kiedy nasz kraj słynął z tego, że było w nim miejsce dla ludzi o różnych poglądach przywożonych z różnych stron Europy, a relacje panów i chłopów jeszcze nie przybierały form niewolnictwa. Dopiero wprowadzania na siłę "jedynego słusznego" światopoglądu doprowadziło do tragedii, której nie była już w stanie powstrzymać nawet ta niewiarygodna rewolucja umysłowa, która zrodziła Konstytucję.
Co do Wszystkich Świętych, to wydaje mi się, że jeden dzień w roku spędzony na wspominaniu bliskich, za którymi tęsknimy, może być smutny, bo to chyba też jest nam potrzebne i chyba mało kto zwraca uwagę na to, że akurat wolny dzień tak spędzamy, a nie "robocze" Zaduszki. Ale jeden dzień, to nie 365,25...
Wierzę też, Wujku, że jednak większość ludzi jest dobra i nawet wśród "władców" są tacy, którzy chcą poprawić świat. Tylko każdemu wydaje się, że tylko on ma rację, najlepszy przepis na uszczęśliwianie innych i robi się głuchy na nie swoje pomysły. Czasami myślę, że kiedy Pan Jezus mówił, że trzeba stać się dzieckiem, żeby wejść do Nieba, to myślał, między innymi, o tym, że trzeba, jak dziecko, ciągle pytać, a nie zadowalać się raz otrzymanymi odpowiedziami. Że zamiast pozwalać sobie wszczepiać jakiekolwiek "umysłowe protezy" zwalniające z myślenia, każdego dnia trzeba (można!) odkrywać nowy świat, który ciągle "się staje" i nic nie jest zawsze takie samo. Poza jedną zasadą, którą na pewno znasz: żeby nigdy nie traktować żadnego innego człowieka tak, jak samemu nie chciałoby się być traktowanym. Myślisz, że potrzebne byłoby nam coś więcej, gdyby wszyscy chcieli o tej zasadzie pamiętać?
Dziękuję w imieniu całej naszej rodziny za pozdrowienia i też przekazuję pozdrowienia od rodziców dla Ciebie, Cioci, J. i S.
J.