122. KWESTIA SMAKU

               Kochana Babciu!

               

                Jak Ci dzisiaj smakował obiad? Dobrze był przyprawiony? Bo mój nie! Oczywiście ten w szkole. Na pewno słyszałaś, że na tydzień przed rozpoczęciem roku szkolnego Ministerstwo Zdrowia wprowadziło ustawę, która szczegółowo określa, czym można mnie w szkole karmić, a czym nie. Wszystko z powodu otyłości u dzieci, która u nas rośnie podobno najszybciej w Europie. Ciekawe, czy takie badania, na początku kadencji i na jej końcu, przeprowadza się na posłach i ministrach? Chyba nie - sądząc po niektórych sylwetkach, to szczawiem ich w sejmowym bufecie raczej nie karmią… Nikt o ich zdrowie nie dba tak, jak oni o nasze?

                Kiedy zaczęłam chodzić do szkoły, było mi trochę przykro, kiedy wyciągałam z torby kanapki albo jabłka, a koleżanki i koledzy batoniki, wafelki i chipsy. Wiadomo, że żadna kanapka nie może się równać np. z takim „lajonem”. Ale że moi rodzice uważają, że słodycze, owszem, można jeść, ale w ograniczonych ilościach i oprócz, a nie zamiast podstawowych posiłków, to musiałam sobie radzić. Na szczęście inne dzieci, widząc, że mam jabłka, zdziwiły się, że je też można jeść i chciały spróbować. Teraz koleżanki jadają na przerwach moje jabłka, a ja nie potrzebuję nosić do szkoły słodyczy…

                Była też taka akcja, w ramach której mieliśmy nauczyć się rozróżniać i jeść warzywa: w malutkich woreczkach dostawaliśmy np. po kilka sztuk rzodkiewek albo plasterków marchewki. Dzięki tej akcji nauczyliśmy się, że już po kilku godzinach w tornistrze z warzywami w woreczku dzieje się coś takiego, że próbują woreczek otworzyć same. Ktoś podobno zaobserwował, że po tygodniu potrafią otworzyć nawet tornister…

 

                Obiady zawsze jadałam w szkole, chociaż rzadko całe, bo w ogóle jem niewiele i łatwiej byłoby mi wymienić, co jem, niż czego nie jem. Bo na przykład nie lubię za bardzo przyprawionych i zbyt słonych potraw. Teraz wiem, że przesolone są jednak lepsze od tych bez soli…

                Ja to jeszcze nic! Prawdziwy dramat przeżywają dzieci, które do tej pory mogły dożywiać się w sklepikach! Pewnie, że mi też szkoda tych pączków, które raz czy dwa w tygodniu mogłam kupić sobie w ramach atrakcji. Zwłaszcza zimą, kiedy ta sama pani sprzedawała ciepłą herbatę – teraz nie będzie jej wcale. Ale jeżeli ktoś od rodziców zamiast jedzenia dostawał pieniądze, za które kupował sobie coś dobrego, to mu się nagle świat zawalił!

                Co by jednak byli z nas za uczniowie, gdybyśmy nie potrafili obejść szkolnych zakazów? Tornistry, o które nasi rodzice wciąż walczą, żeby były lżejsze, bo nie wiedzą, że nosimy w nich katalogi z zabawkami, teraz wypełniają się prowiantem. Tam, gdzie obok szkół są sklepy, przed lekcjami ustawiają się kolejki z nieletnimi, zaopatrującymi się jak mrówki na zimę. Potem w szarej strefie najciemniejszych zakamarków szkolnych korytarzy trwają zajęcia praktyczne z przedsiębiorczości: to ci, którzy zrobili zakupy przed lekcjami, odsprzedają kolegom przemycone spożywki: batoniki, wafelki, chipsy, gumy. I zdelegalizowane saszetki z cukrem i solą. Oczywiście z sowitą marżą. Zyski przeznaczą na gry komputerowe w stylu FIFA i będą w nie grać na swoich smartfonach podczas lekcji wuefu – z których zwolnienie zorganizują im kochający rodzice…

                A w szkolnych i przedszkolnych kuchniach panie kucharki i intendentki zachodzą w głowę, co zrobić z tą całą masą żywności, której dzieci nie chciały zjeść. Podobno za którymś razem można w końcu uwierzyć, że to jest dobre, ale minęły dopiero cztery tygodnie i nikt jeszcze nie doprowadził się do takiego stanu…

Psy i koty pań kucharek nie tylko nie chcą już widzieć suchej karmy, ale niektóre nawet patrzą na panią z wyrzutem, kiedy w ich miskach trzeci dzień z rzędu ląduje niedojedzony gotowany kurczak ze szkolnej stołówki. Za to kury, mające szczęście należeć do szkolnych szefowych kuchni, zaczynają nieść jaja nie tylko z podwójnymi, ale już nawet potrójnymi żółtkami! Z czego zresztą i tak niewielki pożytek, bo żółtko, jak wiadomo, również do idealnych pod względem dietetycznym nie należy…

Dyrekcje, zamiast zajmować się podnoszeniem poziomu edukacji uczniów, całymi dniami studiują podręczniki z technologii żywienia i wraz z listą z Ministerstwa ustalają skrupulatnie menu. Lada dzień z odsieczą ma im przyjść jakiś urzędnik z Ministerstwa, który podobno z tej okazji już pisze książkę kucharską – to będzie bestseller! Pascal i Okrasa ze złości przejdą do Biedronki!

I tak się będzie toczyć na froncie wojny o zdrowie walka ze śmieciowym jedzeniem. Z jednej strony cała urzędnicza machina, która próbuje na szybko i bez pomysłu, ale z wielkim hałasem naprawiać świat. Z drugiej zabiegani rodzice, nadopiekuńcze babcie („Ależ ty, dziecko, mizernie wyglądasz! Masz tu dyszkę, kup sobie coś dobrego…”) i szynki o zawartości 50% mięsa w marketowych „promocjach”. A pośrodku takie dzieci jak ja: ani utuczone, ani niedożywione - coś bym zjadła, może być i zdrowe, ale czy da się zrobić tak, żeby przy okazji było smaczne?

Całuję Cię mocno!

Twoja J.

Podobne:

51. JESTEŚ TYM, CO JESZ?...

55. PRZED, PO I... ZNOWU PRZED