59. TO NIE JEST KRAJ DLA MŁODYCH LUDZI

Kochana Babciu!

               

                Kiedy patrzę na moje osiedle, mam wrażenie, że ktoś, kto nim zarządza, wolałby, żeby mnie tu nie było. Wszystko, co w dawnych, podobno bardzo niedobrych czasach, zostało zaplanowane tak, żeby fajnie się tutaj mieszkało rodzinom z dziećmi, zostało zniszczone. Wygląda to teraz trochę jak osiedle spokojnej starości. Nie uważam wcale, że nie powinno być tutaj miejsc, w których starsze osoby mogłyby usiąść i w spokoju porozmawiać ze znajomymi! Ale dlaczego znikają miejsca dla dzieci?

                Tam, gdzie kiedyś było boisko do piłki nożnej, dzisiaj stoi tylko jeden słupek po bramce, żeby było na czym zawiesić tabliczkę z zakazem parkowania. Tam, gdzie było boisko do siatkówki dzisiaj jest rondo imienia administracji – na środku rosną krzaczki, a dookoła stoją chińskie ławeczki. Te ławeczki miały być dla starszych osób, ale były tanie i łamią się, kiedy usiądzie na nich ktoś o wadze powyżej 40 kg. Siadają na nich dziewczynki, które uczą się jeździć na rolkach dookoła ronda. Z czterech placów zabaw został tylko jeden: piaskownica, zjeżdżalnia, karuzela i domek. Ławeczek dla rodziców jest tam więcej niż zabawek, a kiedy popołudniami schodzą się tam dzieci, tłok jest większy niż na darmowym koncercie na dniach miasta. Przez najbliższe dwa lata na nowy plac zabaw na naszym osiedlu nie mamy co liczyć. Może później, ale wtedy już nie będzie miał kto z niego korzystać.

                Podobnie było ze żłobkami i przedszkolami. Nasz magistrat potrzebował kilku lat, żeby zorganizować prawie tyle miejsc w przedszkolach, ile potrzeba, ale to i tak pod warunkiem, że niektórzy zgodzą się wozić dziecko kilka kilometrów. Nasi błyskotliwi urzędnicy zauważyli też kiedyś, że mnóstwo osób chce zapisać dzieci do żłobka, żeby rodzice mogli pracować. Ale żłobków było za mało, więc urzędnicy zorganizowali pieniążki z Unii na nowe. Tylko że nie ma do nich chętnych, bo się chyba urzędnikom fundusz pomylił – żeby móc zapisać dziecko do żłobka nie można mieć pracy… Kiedy oboje rodziców ma pracę, to jedno musi z niej zrezygnować, żeby zaopiekować się maluszkiem, a jeżeli któreś nie ma pracy i ma czas zajmować się dzieckiem, to może zapisać je do żłobka… Rozumiesz, Babciu? Ja też nie.

                Mama twierdzi, że dzieje się tak dlatego, że w większości naszych miast i w całym kraju decyzje o wydawaniu pieniędzy podejmują osoby w takim wieku, że już nie pamiętają nie tylko, jak to jest być dzieckiem, ale nawet jak to jest mieć dzieci. Chyba, że takie, którym trzeba załatwić posadę...

                 

                Tata mi opowiadał, że dawno temu ktoś ważny (komu dzieci pewnie dokuczały w szkole, dlatego ich nie lubił), kazał wysypać boiska czerwonym ostrym żwirem, żeby się kaleczyły. Ale dzieci na takie drobiazgi nie zwracały uwagi i grały nawet na żwirze. Między bramkami zawsze biegało kilkunastu chłopców, a obok była piaskownica, zjeżdżalnia i huśtawki. Podobno gwar i hałas był ogromny, a osiedle tętniło życiem. Ale ten hałas i unoszący się kurz przeszkadzał mieszkańcom bloków przy boisku. Dzisiaj już nikt nie gra tutaj w piłkę, a po placu zabaw została tylko stara piaskownica. I ławeczki. Na tych ławeczkach siedzą starsze panie, które wystarały się o likwidację boiska i opowiadają sobie: „jaka ta dzisiejsza młodzież leniwa! Na podwórko nie chcą wychodzić, tylko by na tych  komputerach grali! Kto to kiedyś widział, żeby tacy młodzi chłopcy na ławkach z piwem i papierosami siedzieli! Co za czasy, co za czasy!”

               

                W miejskich gazetach i na portalach wszyscy się zachwycają, w jakim to fajnym mieście mieszkamy, że chociaż takie zadymione, to przez ostatnie 15 lat tylko w kilku miastach w województwie ubyło mniej procent mieszkańców niż u nas.

                W telewizji siedzą wokół stołu bardzo mądrzy panowie w bardzo poważnym wieku i opowiadają, jak to się społeczeństwo starzeje, jak wymiera i jak się wyludniają miasta. Prześcigają się w szukaniu winnych takiej sytuacji i chwalą się znajomością słów, których chyba sami nie rozumieją. Chociaż ostrzegają, oskarżają i doradzają, to przede wszystkim na temat bezpiecznej przyszłości seniorów. Niby nic dziwnego – w końcu martwią się o siebie, ale dlaczego wszyscy już się z tym pogodzili? Przecież kiedy gospodarz chce mieć przy domu gniazdo bocianów, to stara się im  przygotować miejsce, żeby wiedziały, że są tu mile widziane, prawda, Babciu?

Całuję Cię mocno!

Twoja J.

Podobne:

7. WAKACJE W MIEŚCIE

11. MATEMATYCZNE SZANSE