Kochana Babciu!
Niedawno
do naszej szkoły przyjechał kukiełkowy teatrzyk i dał fajne przedstawienie, o
którym potem rozmawiała cała szkoła i nie tylko. Nie będzie to krótka opowieść,
ale powinnaś ją poznać.
I
Za siedmioma pagórkami, za
siedmioma sadzawkami, za siedmioma stawami, w pewnym małym miasteczku żył sobie
Jaś. Nie był on ani bardzo niegrzecznym chłopcem, ani wzorem do naśladowania.
Nie można o nim powiedzieć, że był zbyt mądry, ale też skrzywdziłby go ktoś,
kto powiedziałby, że był głupi. Nie wszyscy go lubili, ale miał swoich wiernych
przyjaciół. Miał też dwie namiętności. Kiedy ktoś go pytał, sam nie umiał
odpowiedzieć, czy bardziej kocha grę w palanta, czy czekoladki.
Kiedy z małego chłopca wyrósł na
wielkiego postawnego mężczyznę, nikt nie rozpoznałby w nim tamtego małego
Jasia, gdyby nie te dwie namiętności: palant i czekoladki. Jaś podjął nawet
próbę zrobienia zawodowej kariery jako zawodnik i na pewno wystarczyłoby mu do
tego miłości, gdyby nie… czekoladki. Jak pewnie wiesz, w tej grze trzeba szybko
biegać, kiedy jest się w „niebie”, a jeśli jest się w „piekle”, trzeba robić
wszystko, żeby dostać się do „nieba”. Niestety, o ile jeszcze w „piekle” Jaś
radził sobie jako tako, to czekoladki powodowały, że bieg Jasia niesionego jak
na skrzydłach z „nieba” dookoła „piekła” szybko się kończył, bo bliższy był
lotowi kury, niż jaskółki. A jako że palant to gra drużynowa, koledzy zaczęli
mówić, że Jaś nadaje się tylko do „piekła”.
Chłopiec bardzo to przeżył,
długo płakał i objadał się czekoladkami, aż dręczyły go koszmary. Wtedy
przyszła do niego dobra wróżka i powiedziała:
- Nie płacz Jasiu, jesteś już dużym chłopcem. Nie
wszyscy mogą być gwiazdami gry w palanta. Ale nawet ci najlepsi nic by nie znaczyli,
gdyby nie było tych wszystkich, którzy organizują zawody, układają tabelki,
liczą punkty i opiekują się boiskami. Może i nie jesteś stworzony do biegania,
ale o palancie wiesz wystarczająco dużo, żeby pomagać innym w realizowaniu ich
marzeń. To piękne zajęcie, Jasiu. – Wróżka znikła, a duży chłopiec wytarł
rękawami mokre oczka, wydmuchał nos i postanowił, że tak właśnie zrobi. A żeby
utwierdzić się w swoim postanowieniu i uczcić obranie nowego celu w życiu,
wyjął z kieszeni czekoladowy batonik i zjadł z apetytem…
II
Jakieś
30 lat później Jaś dalej realizował swoje marzenia, nie rezygnując ani z
palanta, ani z czekoladek: został prezesem klubu palanta w swoim miasteczku.
Oprócz tego tytułu posiadał jeszcze miano dyrektora i delegata, który
reprezentował swoje miasteczko daleko od niego w bardzo ważnym urzędzie. I
wszystko pięknie się układało, czekoladek miał zawsze pod dostatkiem, a że
nie był samolubem, często zapraszał do siebie przyjaciół na kosz słodyczy albo
sam chodził w gości z bombonierką. I wszyscy, którzy z Jasiem te belgijskie i
szwajcarskie czekoladki jedli, bardzo go lubili.
Ale
nie tylko oni. W małym miasteczku było bowiem sporo osób, które kibicowały
drużynie palanta i cieszyły się z jej sukcesów, które niektórzy przypisywali
Jasiowi. Poza tym, że pod opieką Jasia wygrali kilka lokalnych turniejów i przeszli z ligi 7. do 3., nie było ich jednak
zbyt wiele. Czasem wygrywała, czasem przegrywała, ale dla kibiców była to i tak
najwspanialsza drużyna na świecie. Niektórzy kochali ją nawet tak bardzo, że
okładali się po lasach palantami z wszystkimi, którzy jej kochać nie chcieli.
W
miasteczku rządził wtedy stary burmistrz, którego wszyscy bardzo szanowali i
regularnie wybierali na to stanowisko. W małych miasteczkach wszyscy prawie
bywają ze sobą spokrewnieni. Burmistrz był wujkiem Jasia, Jurka, prezesa klubu
wyścigów na wrotkach, Ziutka od zapasów, Tosi od gry w kulki i jeszcze kilku
innych.
Czasami,
kiedy któryś klub popadał w kłopoty, jego szef mógł przyjść do wujka –
burmistrza i poprosić o pomoc. Wujek patrzył wtedy groźnie spod siwych brwi,
podkręcał wąsa i tupał nogą, żeby natręta przepędzić, ale zawsze wysupływał
jakieś zaskórniaki, żeby rodzinę wspomóc w tarapatach.
Podobnie
robił nasz Jaś. Bo i jemu zdarzały się kłopoty. Czasem drużynie kiepsko szło w
rozgrywkach i groził jej spadek do niższej ligi, a kibice, poza
najwierniejszymi, niechętnie kupowali wtedy bilety na mecze, tłumacząc się, że
zbyt łatwo przy takiej grze oberwać na trybunie twardą piłeczką albo, co
gorsza, palantem. Kiedy indziej znów szło całkiem dobrze i drużyna mogłaby
awansować do wyższej ligi, gdyby miała jeszcze jednego bardzo dobrego
zawodnika, ale za każdy wygrany mecz trzeba było dodatkowo nagrodzić drużynę.
Brakowało więc Jasiowi pieniążków prawie co roku i co roku zachodził do wuja z
wielką bombonierą.
Tam
przedstawiał swoją sprawę z buzią lekko wygiętą w podkówkę i niby ukradkiem,
ale tak żeby wuj widział, podcierał łezkę z oka. A wuj słuchał, delektował się
czekoladkami i patrzył na Jasia z uwagą.
- A co zrobiłeś, Jasiu, z tymi pieniążkami, które
ci, jak co roku, przed sezonem dałem, mówiłeś, że ci wystarczy?
- Widzi wujcio najukochańszy, że tak dobrze gramy,
że wszystko na premie dla sportowców idzie! No taka szansa przed nami teraz, aż
żal pomyśleć, że mogłaby się tak zmarnować, wujcio, noo.. – i wielkimi oczami
spoglądał w oczy burmistrza, podsuwając mu kolejną czekoladkę. Albo:
- Wujciu kochany, zabrakło! Miało przychodzić całe
miasteczko na mecze, a przychodzi jedna czwarta i zabrakło – odpowiadał
łamiącym się głosem Jaś. Albo:
- Widzi wujaszek mój najdroższy, jak się chłopcy
starają, ale wszyscy na złość nam robią! Wrotkarze nam boisko rozjeżdżają, i
zawody robią, kiedy my chcemy trenować. Inne drużyny na złość nam najlepszych
graczy faulują, sędziowie nas nie lubią, buuu… - i Jaś wybuchał płaczem,
wtulając się w pierś burmistrza.
- No. Już. Nie mocz mi wełny – odsuwał Jasia z
konsternacją burmistrz i szybko osuszał chusteczką swój drogi garnitur szyty na
miarę. Ale po kilku czekoladkach humor mu się zawsze poprawiał, więc łagodnie mówił
– Jasiu, nie martw się, coś wymyślimy. – A Jasiu z oczkami pełnymi łez i buzią
wygiętą w podkówkę pociągał nosem i patrzył na wuja z nadzieją.
Po
jednych z takich odwiedzin burmistrz kazał wezwać Jasia do siebie. Ten,
oczywiście, przyszedł z czekoladkami, zjedli wszystko we dwóch i kiedy już
mieli się rozstać z brązowymi kącikami ust, ale w doskonałym humorze wywołanym,
oczywiście, podniesionym poziomem cukru we krwi, wujek rzekł:
- Jasiu, zrobimy w miasteczku konkurs na najlepsze
pomysły, co zrobić, żeby dzieci nie paliły papierosów i nie piły piwa. Ty
zgłosisz pomysł, żeby zrobić obóz sportowy dla dzieci, które chcą grać w
palanta. I dostaniesz ode mnie na to trochę pieniążków, trochę każesz rodzicom
zapłacić, a co ci zostanie, to przeznaczysz, na co tam potrzebujesz, dobrze?
- Dobrze, wujaszku, ty jednak jesteś kochany! –rzucił
się Jaś burmistrzowi na szyję.
- O! zanim pójdziesz, musisz coś jeszcze zrobić – przypomniał
sobie o czymś burmistrz i zdjął z siebie Jasia – napiszesz mi na kartce taki
wniosek, po co chcesz te pieniądze i ile, żebym mógł do akt włożyć. Innym też
będę musiał przecież coś dać, bo inaczej gotowi mnie zjeść – i burmistrz wziął
z szuflady kawałek kartki, ołówek i podał Jasiowi.
- A nie ma wuj długopisu? Nie lubię ołówkiem pisać.
- Pisz ołówkiem, jak się pomylisz, zawsze będziesz
mógł wymazać i poprawić.
- Aha. Wujek to jednak o wszystkim myśli. Nic
dziwnego, że nikt się bardziej od wuja na burmistrza nie nadaje!
- Pisz, pisz – burmistrz stał nad Jasiem i patrzył,
jak ten wypisuje na kolanach wniosek – Jak piszesz „uzależnienie”! no jak? –
wrzasnął nagle burmistrz, aż Jaś podskoczył razem z krzesłem. Burmistrz
westchnął i poszedł po gumkę.
- No widzisz, gdybym ci dał długopis, musiałbyś
pisać od nowa. Ile?! – znów wrzasnął burmistrz, kiedy ponownie spojrzał na
kartkę – to ma być obóz tylko dla dzieci z naszego miasteczka, a nie
województwa! Zresztą – pisz. I tak ci dam tyle, ile będę chciał. I to się
nazywa „profilaktyka”, a nie „praktyka”! Popraw to!
- Wiesz wuju, że ja się nie znam na pisaniu urzędowych
pism – odpowiedział Jaś, patrząc wielkimi, przestraszonymi oczami na burmistrza
– ja po prostu kocham ten sport…
A burmistrz westchnął głęboko – podpisz się, panie delegacie –
powiedział i zabrał od Jasia wymiętą kartkę, bezskutecznie próbując zetrzeć z
niej brązowe plamki po czekoladzie.
Konkurs
się przyjął, organizowano go co roku i wszyscy ulubieńcy burmistrza mogli
dzięki niemu wspierać swoje kluby. Czasami burmistrz wspierał też takich,
których mniej lubił, żeby nikt mu nie zarzucił, że pomaga tylko rodzinie. Nigdy
jednak nie było wiadomo, kto na jaką pomoc będzie mógł liczyć, poza tym, że Jaś
dostanie najwięcej. A Jaś organizował obozy treningowe dla dzieci, na które
jechali wszyscy razem i do południa trenowali, a po południu dorośli objadali
się czekoladkami, a niegrzeczni chłopcy po kryjomu palili w krzakach papierosy
i popijali piwo, żeby po powrocie chwalić się tym przed kolegami.
III
Przyszły
jednak złe czasy dla starego burmistrza. Przybywało mu lat, ubywało zdrowia i
nie umykało to oczom mieszkańców. Burmistrz był jednak tak przywiązany do
swojej pracy i miasteczka, że nie chciał sam zrezygnować, chociaż coraz
częściej zaczynał robić błędy w rachunkach i zapominał, kto się czym w ratuszu
powinien zajmować. I nadeszła taka chwila, że przegrał wybory. Długo nie mógł się
z tym pogodzić, obraził się na wszystkich i zajął się uprawianiem przydomowego
ogródka.
Nowym
burmistrzem został dobry kolega tego Marcina, który próbował ratować dzieci
przed paleniem. Znali się stąd, że on również pomagał Marcinowi szukać ludzi,
którzy chcieliby przeznaczyć pieniądze na jego działania. Nowy burmistrz uznał,
że z wielu pomysłów jego poprzednika mieszkańcy byli zadowoleni i postanowił je
kontynuować. Jednym z nich był konkurs na najlepsze pomysły na zniechęcanie
dzieci do picia piwa i palenia papierosów. Ogłosił więc datę zgłaszania propozycji
i codziennie ze zdziwieniem spotykał pod swoimi drzwiami kilku szefów klubów,
którzy chcieli koniecznie osobiście opowiedzieć
mu o swoich pomysłach. On jednak
odpowiadał, że chce przeczytać wnioski w spokoju, kiedy już dotrą wszystkie. I prezesi patrzyli na nowego burmistrza z jeszcze większym zdziwieniem niż
burmistrz na nich i z niepokojem wracali do domów, obgryzając paznokcie.
Jaś
nie należał jednak do osób, które pozwalają się tak łatwo odesłać do domu.
Przyszedł więc ze swoim wnioskiem i wielką, piękną bombonierą, a kiedy
burmistrz próbował zamknąć przed nim drzwi, tłumacząc się brakiem czasu spowodowanym
porządkami w szafie po starym burmistrzu, Jaś wsadził nogę między drzwi i z
uśmiechem syna dentysty wepchnął się do gabinetu.
- Tylko chwilę, panie burmistrzu, naprawdę nie
zajmę dużo czasu – i rozsiadł się w fotelu, który zajmował zawsze podczas
odwiedzin u wuja. Burmistrz zrezygnował z oporu i usiadł przy swoim biurku,
mając nadzieję, że dzięki temu szybciej pozbędzie się gościa.
- Słucham pana.
- Może czekoladkę? – Jaś z wprawą odpakowywał pudełko
z folii.
- Nie, dziękuję. – odpowiedział burmistrz.
- Jak to - nie? – Jaś aż zaprzestał rozpakowywania.
- Nie lubię czekoladek, dziękuję.
Jaś nie mógł uwierzyć w to, co słyszy.
- Jak to, ze mną pan nie zje? Co to znaczy, że nie
lubi pan czekoladek? Czekoladki są jak kremówki! Zna pan kogoś, komu mówi pan
„chodźmy na kremówki”, a on odpowiada „nie, stary, nie lubię kremówek”? Wszyscy
lubią…
- Kremówek też nie lubię. – burmistrz patrzył na
Jasia i czekał cierpliwie, aż ten powie, po co przyszedł.
Po raz pierwszy od bardzo dawna Jaś poczuł niepokój
i niejasne wrażenie, że spotkał się z czymś, czego nie rozumie, a brak
miłości do czekoladek wydał mu się tylko czubkiem góry lodowej. Na
wszelki wypadek postanowił podnieść sobie poziom cukru śliczną czekoladką z
marcepanem.
- Bo tak właściwie to ja z wnioskiem przyszedłem. –
Jaś przeżuwał powoli – pan burmistrz rozumie, że palant w naszym miasteczku
zawsze cieszył się wielką popularnością, kibice zawsze byli wdzięczni
burmistrzowi za wspieranie naszej drużyny…
Burmistrz siedział milcząc i przyglądając się
uważnie Jasiowi, który mimo kolejnej czekoladki z nadzieniem orzechowym
najwyraźniej coraz trudniej odnajdował się w sytuacji, co zaczęło się objawiać
kropelkami potu na czole.
- My, to znaczy nasz klub, mamy nadzieję, że pan
burmistrz będzie tak samo nam życzliwy, jak jego poprzednik… - i głupkowato
wyszczerzył zęby w uśmiechu.
Burmistrz westchnął.
- Przyniósł pan wniosek?
- Oczywiście! – zerwał się Jaś i położył na biurku
burmistrza tradycyjnie wygniecioną i umazaną czekoladkami kartkę.
- A gdzie ten wniosek? – zapytał burmistrz z
obrzydzeniem patrząc na kawałek papieru.
- No, to jest właśnie… - Jaś spojrzał niepewnie na
burmistrza. Ten westchnął, popatrzył na Jasia uważnie, a potem złapał kartkę
ostrożnie między dwa palce i położył na stercie papierów, z których co najmniej
połowa wyglądała podobnie.
- Dobrze, przyjąłem. Czy w czymś jeszcze mógłbym
panu pomóc?
- Czyli możemy liczyć na pozytywne rozpatrzenie? –
Jaś znów wyszczerzył w niepewnym uśmiechu brązowe od czekoladek zęby.
- Nie wiem. Muszę przeczytać wszystkie wnioski.
- To pan będzie je czytał? Po co?- wielkie oczy
Jasia zrobiły się jeszcze większe.
Burmistrz przez chwilę przyglądał się Jasiowi,
jakby właśnie opuścił mury od lat funkcjonującego w miasteczku zakładu dla
obłąkanych.
- A skąd mam wiedzieć, na co dać pieniądze z
miejskiej kasy, jeśli nie przeczytam wniosków?
- Przecież mieszka pan w naszym miasteczku, wszyscy
się znamy, pan wie, komu i na co zawsze dawał stary burmistrz… Bo ja na
przykład, wie pan, w takim pisaniu wniosków to nie jestem za dobry, ja po
prostu kocham sport…
Teraz oczy burmistrza zrobiły się dwa razy większe.
- Panie delegacie, ja też kocham sport i z chęcią
zobaczyłbym jakieś wielkie sukcesy naszych drużyn, zwłaszcza tych, które tak
chętnie wspierał mój poprzednik. Obawiam się jednak, że skoro nie udawało się
to do tej pory, to nie uda się i teraz. Może powinniśmy wspierać tych mniej
popularnych, którzy z dużo mniejszą pomocą albo nawet bez potrafili zdobywać mistrzowskie tytuły, wtedy
przyniosą naszemu miasteczku jeszcze więcej radości i sławy? A wnioski powinny być tak
napisane, żebyśmy mogli później sprawdzić, czy rzeczywiście pieniądze zostały
wydane na pomysły w nich zgłoszone.
- Co sprawdzić?... – oczy Jasia zrobiły się jeszcze
większe, niż się to wydawało możliwe, a twarz zrobiła się biała jak papier.
- Jak zostały wydane nasze pieniądze. Rachunki,
dokumenty: normalna kontrola. – burmistrz nie przestawał się dziwić zdziwieniu
Jasia.
- Kontrola!? – Jaś już nie był blady, tylko siny –
to my teraz będziemy rachunki zbierać?
Burmistrz zastanawiał się coraz poważniej, czy nie
wezwać personelu medycznego.
- Proszę sobie wyobrazić, że pieniądze, które mam
podzielić, nie są moją własnością, a ja jestem tu od tego, żeby były wydawane
uczciwie i z jak największym pożytkiem dla naszego miasteczka. Jeżeli dobrze
napisał pan wniosek i miał ciekawy pomysł, to pomożemy go panu zrealizować. A
jako że są to pieniądze mieszkańców, będziemy sprawdzać, czy nas nikt nie
oszukał. Jeżeli zrobi pan to, na co chce pan od nas pieniądze, to wystarczy to
zrobić i mieć na to dowody, w czym problem?
- No tak, no tak… - Jaś, teraz czerwony jak indor,
nerwowo wycierał czoło mokrą chusteczką.- wie pan, ja tak nie lubię tych
papierków…
- Niestety, panie Janie, tylko dzięki tym papierkom wszystko
może być jasne i przejrzyste. A teraz pan wybaczy, muszę wreszcie wysprzątać tę
szafę z papierków po czekoladkach. – burmistrz wstał, podał Jasiowi rękę na
pożegnanie i odprowadził do drzwi.
Oszołomiony Jaś zawrócił jeszcze i zabrał pudełko z
czekoladkami.
- Skoro pan nie lubi…
- Oczywiście, proszę się nie krępować – uśmiechnął
się nowy burmistrz i zamknął drzwi.
Jaś drżącymi dłońmi wepchnął sobie do ust garść
czekoladek i wyszedł z ratusza. Przez kolejne trzy dni nie mógł spać, a obok jego
łóżka rosła sterta kartoników po bombonierkach.
IV
Nadszedł
dzień, w którym burmistrz ogłosił wyniki konkursu. Blady był przy tym, zmęczony
i niewyspany, bo pomysłów było mnóstwo, ale tak niewyraźnie napisanych, że
niektóre nawet pod światło próbował czytać, ale nie dał rady. Ogłosił więc
tylko krótko, które pomysły zasługują na pomoc z miejskiego skarbca, a które
nie, powiedział, że na razie podzielił tylko połowę nagród i zapowiedział drugą
część konkursu, żeby dać szansę wszystkim tym, którzy tak opisali swoje
pomysły, że nic się nie dało z nich zrozumieć.
Choć znalazło się kilku zadowolonych i zaskoczonych, bo pierwszy raz doceniono ich pomysły, to wiele
osób ciężko zniosło ten dzień: jedni mdleli, inni płakali, jeszcze inni
wybiegali z wrzaskiem z ratusza. Najbardziej cierpiał Jaś, który przerażony i
niewyspany, z podkrążonymi oczyma i blady jak trup zrozumiał tylko tyle, że jego
klub dostał trzy razy mniej niż zwykle, że niejaki Marcin, o którym Jaś nie
wiedział nic poza tym, że nie prowadził klubu sportowego, tylko zajęcia dla
nieposłusznych dzieci, otrzymał ponad połowę tego co Jaś, choć zwykle dostawał jedną
dziesiątą i już nawet nie dotarło do niego, że może startować w konkursie
jeszcze raz. Wybiegł więc, łapczywie chwytając oddech, w rozchełstanej koszuli na
rynek miasteczka i zaczął krzyczeć, że go oszukano, że okradziono i że koniec z
palantem w małym miasteczku. Zapłakany i zasmarkany podchodził do wszystkich
przechodniów i opowiadał o swoim nieszczęściu. I wszyscy, którzy interesowali
się palantem, współczuli mu i pomstowali na nowego burmistrza, a kibice innych
sportów omijali go szerokim łukiem, pukając się w czoło.
Po
jakimś czasie Jaś ochłonął trochę, wpadł do sklepu spożywczego, poprosił o pięć
bombonierek na wynos, pudełko ptasiego mleczka na miejscu i wybiegł z pełnymi
ustami i policzkami wysmarowanymi czekoladą. Obiegł wszystkie redakcje, jakie
znajdowały się w miasteczku i skarżył się wszystkim, jak to został oszukany, bo
nowy burmistrz, zamiast na palanta, wolał dać pieniądze swojemu koledze. A że
nie wszyscy wiedzieli dokładnie, czym Marcin się zajmuje, a Jaś ze swoimi
wielkimi zapłakanymi oczami, blady, zmizerniały i niepodobny do siebie sprawiał
ogromnie żałosne i wzbudzające litość wrażenie, niektórzy mu uwierzyli i w
swoich gazetach przedstawili jego punkt widzenia jak swój.
W
miasteczku było jednak wiele osób, które na własne oczy widziały, ile dobrego
Marcinowi udało się zrobić dla ludzi, którym nieraz nikt inny nie chciał
poświęcić uwagi. Podniosły się więc głosy, że niektórzy redaktorzy, to zanim
coś napiszą, mogliby się zza biurka ruszyć i sprawdzić. Ktoś na jakiegoś
redaktora nakrzyczał, do innego ktoś się przestał odzywać i tak powstała w
miasteczku nieprzyjemna atmosfera. A kiedy redaktorzy w końcu napisali o tym,
co tak naprawdę robi Marcin i wyjaśnili sytuację, nikt już nie chciał z Jasiem
jeść czekoladek.
V
Siedział
od kilku dni samotny i opuszczony w domu na kanapie, oglądał „Kung Fu Pandę” i opróżniał
kolejne bombonierki, wśród których przeważały czekoladowe buteleczki wypełnione
likierem. Włosy miał rozczochrane, brodę nieogoloną, a od oddechu więdły
ostatnie kaktusy, jakie żyły jeszcze w jego domu. I wtedy, po raz drugi w jego
życiu, odwiedziła go dobra wróżka. Stanęła między nim, a telewizorem,
przyjrzała się Jasiowi i powiedziała:
- Spójrz tylko, Jasiu, na siebie. Jak ty wyglądasz?
A Jaś przełknął ostatnią czekoladkę i wpatrywał się
w stojącą nad nim wróżkę. Usta coraz bardziej wyginały mu się w podkówkę, oczka
coraz bardziej wilgotniały i wybuchnął głośnym, donośnym płaczem, aż wróżka
musiała zasłaniać sobie uszy.
- Przestań! No, przestań już! Ile ty masz lat, żeby
tak się zachowywać?!
Ale Jaś krzyczał jeszcze głośniej, płakał jeszcze
rzewniej i jeszcze bardziej przypominał chłopca, którego wróżka odwiedziła za
pierwszym razem.
- No, dobrze, już dobrze. – wróżka przytuliła
wielką rozczochraną głowę do swojej piersi – nie płacz już, nie płacz. Duży
chłopiec z ciebie, dzielny. – a czym mocniej przytulała głowę Jasia do swojej
piersi, tym bardziej się uspokajał.
- Co się z tobą dzieje? Pamiętasz, jak postanowiłeś
pomagać innym spełniać ich marzenia o grze w palanta? Jak umiałeś kiedyś
przekonywać innych, żeby ci zaufali i dali szansę innym? Przecież nie zostałeś
dyrektorem, prezesem, a potem delegatem tylko dzięki czekoladkom! Prawda? A teraz chcesz oczerniać tych, którzy radzą sobie lepiej od ciebie? Wstyd! Osiadłeś
na laurach, bo wystarczyło się wysmarkać wujowi w klapę marynarki, żeby
rozwiązał za ciebie wszystkie problemy! Panie Janie, pora wstać! Wszystkie
dzwony biją! – i: Bim! Bam! Bom! Jasia otwartą dłonią po twarzy, kiedy poczuła,
że trudno go oderwać od piersi. Aż oczy otworzył szeroko, jak pod wpływem
jakiegoś nagłego olśnienia.
- A teraz marsz do łazienki, wykąpać się, ogolić i
umyć zęby. I wyrzuć wreszcie te wszystkie czekoladki! A potem złap za telefon,
zadzwoń do wszystkich przyjaciół, o których już prawie zapomniałeś i dowiedz
się, co możesz zrobić, żeby zdobyć pieniądze dla swojego ukochanego klubu! I
żebym nie musiała tu więcej przychodzić! – na te słowa zerwał się wiatr, który
zrzucił Jasiowi na głowę pierwszy puchar, jaki pod jego władzą zdobyła drużyna,
a wróżka znikła.
VI
Kilka lat później w miasteczku
odbył się wielki festyn z okazji awansu kolejnego zespołu z miasteczka do najwyższej ligi, a była to drużyna palantowa.
Uśmiechnięty, gładko ogolony i wysportowany Jaś witał wszystkich osobiście na
stadionie. Już nie częstował nikogo czekoladkami, tylko dla każdej pani miał
przygotowaną różę – z tego był teraz znany. Gratulacje składał mu sam
burmistrz, który wyraził uznanie, że nawet bez pomocy miejskiego skarbca udało
się osiągnąć taki sukces. Jaś pochwalił się wtedy, że to dzięki zbieraniu
rachunków i kursowi pisania wniosków. Jego klub zyskał teraz sławę
najlepiej prowadzonego w lidze i miał
najbardziej obiecującą młodzież, a prezesi z innych przyjeżdżali do Jasia uczyć
się, jak należy sporządzać dokumenty.
Drużyna wygrała wysoko
swój pierwszy mecz w najwyższej lidze, a potem wszyscy żyli długo i
szczęśliwie.
Koniec.
Podobało Ci się, Babciu? Bo w mojej szkole bardzo. Ciekawe, czy w innych też?
Całuję Cię mocno!
Twoja J.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz